ການຖັກແສ່ວຂອງຈີນຫຼືເອີ້ນອີກຊື່ໜຶ່ງວ່າການຖັກແສ່ວຜ້າໄໝ ແລະ ການປັກເຂັມ, ແມ່ນໜຶ່ງໃນເຄື່ອງຫັດຖະກຳພື້ນເມືອງທີ່ດີເດັ່ນຂອງຊາດຈີນ. ຈີນແມ່ນປະເທດທຳອິດໃນໂລກທີ່ໄດ້ຄົ້ນພົບ ແລະ ນຳໃຊ້ຜ້າໄໝ, ປະຊາຊົນໄດ້ເລີ່ມລ້ຽງໂຕມ້ອນ ແລະ ເຮັດຜ້າໄໝກ່ອນນີ້ 4-5 ພັນປີ. ໂດຍອີງຕາມການນຳໃຊ້ຜ້າໄໝ, ການກຳເນີດເກີດຂື້ນ ແລະ ການພັດທະນາຂອງຜ້າໄໝ, ເຕັກໂນໂລຊີການຖັກແສ່ວໄດ້ປະກົດຂຶ້ນເທື່ອລະກ້າວ, ຕາມການບັນທຶກໃນປື້ມ “ຊາງຊູ້” ເມື່ອ 4 ພັນປີກ່ອນ, ລະບົບເຄື່ອງແບບ, ເຄື່ອງນຸ່ງໄດ້ກຳນົດເປັນ “ເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມຄວນຖັກແສ່ວ”. ໃນສະໄໝລາຊະວົງຊົ້ງ, ທ່າອ່ຽງໃນການຊຸກຍູ້ການຫຍິບປັກຖັກແສ່ວໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມຊົມຊອບຈາກປະຊາຊົນເທື່ອລະກ້າວ, ໄດ້ຊຸກຍູ້ການປະດິດສ້າງອາຊີບຖັກແສ່ວຜ້າໄໝຂອງຈີນ. ການຖັກແສ່ວທີ່ມີຊື່ສຽງ 4 ແຫ່ງຂອງຈີນມີ: ຖັກແສ່ວຊູໂຈ, ຖັກແສ່ວກວາງຕຸ້ງ, ຖັກແສ່ວຫູໜານ ແລະ ຖັກແສ່ວເສສວນ. ສຳລັບພາກຫຼັກສູດການຖັກແສ່ວນີ້ແມ່ນຈະໄດ້ເນັ້ນການຊື່ນຊົມ ແລະ ການສຳຜັດກັບປະສົບການວັດທະນະທໍາສະເພາະ. ການຫຍິບປັກຖັກແສ່ວເປັນເຄື່ອງຫັດຖະກຳທີ່ກວ້າງຂວາງ, ການຖັກແສ່ວມີຈຸດພິເສດ ແລະ ຄວາມໂດດເດັ່ນຂອງຕົນໂດຍຜ່ານການສະສົມ ແລະ ພັດທະນາໃນໄລຍະຍາວຂອງປະເທດຕ່າງໆ ແລະ ບັນດາຊົນເຜົ່າ. ຢູ່ຈີນ, ນອກເໜືອໄປຈາກ "ສີ່ເຂດຖັກແສ່ວທີ່ມີຊື່ສຽງ" ຂອງເມືອງຊູໂຈ, ຫູໜານ, ກວາງຕຸ້ງ ແລະ ເສສວນແລ້ວ, ຍັງມີເຄື່ອງຖັກແສ່ວທີ່ມີຊື່ສຽງຈາກປັກກິ່ງ, ຊານຕົງ, ບຽນ(ເຫີໜານ), ຫາງໂຈ່ວ, ຮານ ແລະ ຟູຈ້ຽນ. ຂອງຊົນເຜົ່າຂອງຈີນເຊັ່ນ: ອຸຍກູ, ຢີ, ດ່າ, ບຸ່ຍ, ກາຊັກສະຖານ, ຢ້າວ, ແມ້ວ, ຕູຈ່າ, ຈິ້ງໂປ, ດົງ, ປາຍ, ຈ້ວງ, ມົງໂກລີ, ເຜົ່າຕິເບດກໍ່ມີເຄື່ອງຖັກແສ່ວທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງຊົນເຜົ່າເຊັ່ນດຽວ ກັນ. ການຖັກແສ່ວຂອງແຂວງຫູນານມີປະຫວັດອັນຍາວນານ, ເຊິ່ງສາມາດກ່າວຮອດຕອນສະໄໝລະດູໃບໄມ້ປົ່ງ ແລະ ລະດູໃບໄມ້ປົ່ງໄລຍະສົງຄາມໃນຫຼາຍກວ່າ 2,000 ປີກ່ອນ. ຈາກການຖັກແສ່ວຈໍານວນຫຼວງຫຼາຍທີ່ຄົ້ນພົບຈາກສຸສານສົງຄາມສາງຊາຂອງຊູ ແລະ ສຸສານໝາຫວາງຕຸຍຂອງລາຊະວົງຫານພາກຕາເວັນຕົກ, ພວກເຮົາສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າທັກສະການຖັກແສ່ວທ້ອງຖິ່ນຂອງແຂວງຫູນານໄດ້ບັນລຸໃນລະດັບສູງທີ່ຫນ້າປະຫລາດໃຈໃນເວລານັ້ນ. ປີ 1958, ເຄື່ອງຖັກແສ່ວຮູບມັງກອນ ແລະ ນົກຍຸງທີ່ພົບເຫັນຢູ່ສຸສານຊູຢູ່ທີ່ເມືອງຊາງຊາ, ເຊີ່ງໄດ້ຮັບຄວາມປະຫລາດໃຈມາແຕ່ດົນນານຍ້ອນການອອກແບບທີ່ສວຍງາມແລະ ການຖັກແສ່ວທີ່ອ່ອນໂຍນ.